دنیای کودکی من

     دنیای کودکی

              تو دوران  کودکی دلم می خواست خیلی زود بزرگ بشم. اما الان

      دلم می گه  کاش تو روزای با شکوه کودکیت می موندی. اون وقت تنها

      غمت شکستن نوک مداد صورتی جعبه ی مداد رنگیت بود. وخوشحالیت

      خریدن یه دونه شکلات کاکائویی یا یه لاک پوست پیازی .

             اما نه یه  کم که بزرگ تر شدم ، دلم می خواست برم پابوس امام

      رضا و برای سلامتی تو که اون موقعا هنوز نیومده بودی دعا کنم .

             چه دنیای قشنگی ! چه رویای با نمکی !

             چه قدر دست  یافتنی ( و بعد تو که محال  شدی . مثه ماهی  لای

      ابرا و یا مثه ماهی  توی موجا )

           سخت می گذره روزایی که می خوام از حال و هوای دوران بچگی

      فاصله بگیرم . اما شاید تو دنیای شعر و شاعری جبران بشه .

           اون وقتا غمامون مثه خودمون کوچولو وظریف بودن وشادیامون

      اینقدر بزرگ که فکر می کردیم ، داشتن یه عروسک چشم آبی رسیدن به

       قله ی قافه . اما از الفبای زندگی چیزی نمی فهمیدیم .

              نمیدونم توهم بچگی کردی یا نه ! اما من تا دلت بخواد خاطره ی

       خوب و بد دارم . از یه اتفاق ساده تا یه فاجعه ی بزرگ ...

               ... و بعد بعضی وقتا هم تو روزا گم می شدم و من و زیر کرسی

        مادر بزرگ پیدا می کردن .

               گل بارون ، چقدر دلم میخواست قهرای لاک پشتی من و می دیدی

        که به خاطر شیطنتای کودکی  پیش می یومد و ای کاش دوباره به اون

        روزا برمی گشتم و تو رو تو قهر کردن شریک می کردم . اما نه تو که

       گناهی  نداشتی هرچی بود از دست دل شکموی من بود یا اذیتای مامان

       پری که چپ و راست میرفت ومی یومد وبه حساب خودم قلب کوچولوی

       من و می شکست .

            راستی هیچ وقت ازموهای بلندم برات گفته بودم، که زحمت شونه

       کردنشون به عهد ه ی خاله جون  بتی بود . حالا  بماند چند بار ایوون

       خونه رو با کمک  موهام جارو زدیم و چند بار گلای شب بو توی عطر

       شبونشون موهامو نوازش دادن .

             اما بعد ها چند تا حسود گنده ، اونا رو به دست  یه قیچی بی رحم

      سپردن و داغشون و به دل کوچولوم گذاشتن . آره موهای بلندی که من

      و بین هم سن و سالام برتر نشون می داد و به گفته ی مامان  پری اون

      چهره ی جذاب و معصوم .

             اما تو اون روزای قشنگ من و ندیدی( وقتی که بزرگتر شدم ) که

       چه جوری ( البته با در نظر گرفتن اون چهره ی آروم ) شیطنت از سر

       تا پاهام می ریخت. توی اون خونه باغ پدربزرگ ، که ( من و نوه ها )

       از در و دیواراش بالا می رفتیم . البته من کمتر چون من به نسبت، از

       بچه های دیگه آروم تر بودم .اما پدر بزرگ ( که نور به قبرش بباره )

       صبور ... .

              توی خونه ی خودمون هم که دختر بابا بودم و کسی حق نداشت

       از برگ گل نازکتر بهم بگه ... .

              و خلاصه هزار تا اتفاق کوچیک وبزرگ . که تک تکشون برای من

       یه خاطره ی خوبه .

       و بعد از خاطره ، چند تا دونه حرف اساسی برای تو و هممون ...

              وقتی  کوچیکی ، واژه ی مهربونی  و معصومیت بیشتر به دردت

       می خوره . اما وقتی که بزرگ می شی غرور جای اونو می گیره . نه

       تنها چیزی رو بهت نمی ده ، بلکه دو تا میم قشنگ و صورتی رو هم

       از زندگیت حذف می کنه .

               خوب من ؛ حالا بیا به احترام  روزای قشنگ  کودکی ، دوباره

        مهربون بشیم . بیا قلب آدمایی رو که دوسمون دارن و برامون دعا

        می کنن به بهونه های الکی  نشکنیم . بذار خوب  بودن  زیبا ترین

        تجربه ی زندگیمون باشه .

               بذار تنهایی آدمای تنها رو با تنهاییمون پر نکنیم . دنیا خیلی

        کوچیکه . بیا کوچیک ترش کنیم اگه بدی هست و بذار بزرک باشه

        اگه خوبی هست. و حرف آخر:

        ( جدا از این که دوران با شکوه کودکیت و فراموش نکنی )

         بدون که توی این دنیای تنها ، تنها کسی که هیچ موقع تنهات نمی ذاره    

                                تنها خداست .