چهارده سالگی و فوتبال

              چهارده سالگی و فوتبال

              بذارین براتون از خاطره ی چهارده سالگی بگم .

                        اون موقعـا من دروازه بان تیم فوتبال بودم . گر چه تو مدرسه مون

              تیم فوتبال واسه دخترا نبود ، ولی با اصرار ما اکیپ بچه مثبتا و گریه زاری

              و گیس کشی خودمون، مربی بیچاره راضی می شد آخرای زنگ ، تازه اونم

              دور از چشم مدیر مدرسه ( که از اقوام بود ) فوتبال « دور از چشی بازی»

              کنیم. گه گداری که سایه ی خانم مدیراز دور پیدا می شد ، وانمود می کردیم

              داریـم تو سر و کله ی هم می زنـیم . حـالا توپ کجـا گـم و گور می شد خـدا

              می دونه .

                       از بخت بد تیم من می شدم دروازه بان. تنها عضو گروه که کاملا به

              وسائل ایمنی مجهز بود .از کلاه و هد بند بگیر تا کفش اسپرت. اما وقتی که

              قرار بود تیـم حریف گل بزنه ، بچه ها که فکر می کردن این توپ تو دستای

              معجزه آسای منه بسیار غیر منتظره گل می شد . حالا دروازه بان کجاست ؟

              داره از توپ فـرار می کنه . و بچه ها به جای اینکه ناراحـت بشـن ، شروع

              می کردن به خندیدن . حالا نخند کی بخند .

                       بـاور کـنید وقتـی توپ به طرف دروازه شوت می شـد ، چـون اکثـرا

              هوایی بود ، فکر مـی کردم الانه که یه بمب اتـم رو سرم فرود بیاد و همون

              جا تلف بشم ..........