تقدیم به روح بلند پدربزرگ

سلام دوستای گلم

این دو متن رو برای پدربزرگم گذاشتم. (خودم نوشتم)

پدربزرگ 19 رمضان (دی ماه)  سال 77 در سن 68 سالگی درست چند ثانیه بعد از اتمام اذان مغرب و عشا در بیمارستان شفا کرمان بر اثر سکته قلبی و مغزی فوت کردند.  و روز 21 ماه رمضان به خاک سپرده شدند.

من اون زمان دوم راهنمایی بودم. مامانم تعریف می کرد: زمانی که پدربزرگم فوت شدن تمام پزشکان و پرستاران بخش گریه میکردن..... پدربزرگ مرد بسیار بزرگی بود که البته توی شهر ما ایشون رو به خوبی میشناسن.

خاطره های بسیار خوبی از پدربزگ دارم که همین یادآوری ها باعث شده بعد 15 سال هنوز رفتن پدربزرگ برامون تازگی داشته باشه. بعد از فوت پدربزرگم تا همین یک سال پیش هر بار که خوابشون رو میدیدم با گریه فراوان از خواب پا میشدم به طوری که همه اعضای خانواده بالای سرم جمع میشدن و منو آروم میکردن... اما چاره چیه باید مرگ رو پذیرفت....

خوشحالم که پدربزرگم به خاطر همه خوبی هاش بهشتیه و همیشه حتی الان که بین ما نیست عاشقشم...

... رفت

پدربزرگ رفت. عطر شمعدانی ها کم رنگ شد. دیگر صدای نفس نفس زدنهای یک عزیز نمی آید. دیگر کسی شاهد لم دادنهای او ، روی تشک و بالشتک معروفش نیست. پدربزرگ برای خودش خانه ای خرید و برای همیشه زندگی اش را از ما جدا کرد. اما نمی دانم چرا در این هوای سرد، پالتو و کلاهش را فراموش کرده. زیرسیگاری، کفشهای اسپرت، چمدان مدارک و همه لباسهایش... از چهره اش همین چند قاب عکس جا مانده است و یک شناسنامه که صفحاتش با مهر «باطل شد» ورق می خورد.

بی قرار دستهای تو، پشت پنجره

پشت پنجره، همان جایی که کبوترها بی قرار دستهای تواند، دیگر هیچ بهانه ای برای دیدنت نیست... هیچ زمانی گندمهای ریخته شده با پای گرسنگی، عطر دستهای تو را برایشان به ارمغان نخواهد آورد. نه... دانه ها مهم نبودند. شور تو مهم بود. عشقی که تو را به پای پنجره ها می کشاند. از حرم نفس های تو بود که کبوتری در هوای سرد زمستان جان دوباره می رفت و بعد از این همه سال من همیشه به این فکر میکنم که چرا کبوترها راه قبرستان را بلد نیستند؟!

خدا رحمت کنه پدربزرگم رو....

بعدن نوشتم: امشب رفتیم خونه مادربزرگم. به یاد پدربزرگ هر سال 19 ماه رمضان افطار میدن....

خدایا شکرت که مادربزرگم پیشمونه. خیلی عاشقشم. مهربون ترین مادربزرگ دنیاس.