سفر
پنجره گریه هامو کم می یاره اگه بارون نزنه به شیشه مون
کاش خدا یه کاری می کرد که شما زنده باشید واسه ی همیشه مون
کاش نسیم هیچ موقع از هوا نره کاش " من" و" تو" یه روزی جدا نشه
کاش به این زودی دل بلوریتون نره و همسایه ی خدا نشه
چی می شه اگه تو شب قناریا جون ندن با خبر رفتنتون
اونا همدم غریبی شمان عاشق شنیدن و گفتنتون
پدر بزرگ باور کنید :
خیلی سخته تا که عادت بکنیم به وجود لحظه های دوریتون
اما :
من و حسم با شما یکی می شیم شما باید برید و سفر کنید
هممون یه روز باید سفر کنیم شما هم باید با دوری سر کنید
برای پدربزرگ
دل تنگی
وقتی دستم ناگزیره بنویسه وقتی چشمام تو نبودت خیس خیسه
وقتی یادت توی ذهن من می شینه تازه می فهمم چقد دنیا خسیسه
جا نبود برای من تو خاک پاکت؟ می دونستی که دلم شده هلاکت
روزای آخر هفته سر می ذارم با یه دنیا حسرت و غم توی خاکت
توی خواب، حالا که نیستی تو بیداری دیگه غصه هاتو نشمار من و داری
نمی دونی هر شب و هر روزه کارم عکساتو دیدن و بغض و گریه زاری
رفتی و گذشتی از دستای سردم نمی دونستی فقط من با تو گرمم
حالا که گلت شده آدم برفی پس بذار سر روی شونه های نرمم
نامه هاتو می شه بوسید و بغل کرد می شه طعم لحظه ی غم رو عسل کرد
بیتای کهنه ی خاک آلوده رو باز می شه شعری ساخت و اونا رو غزل کرد
یادگاریت چند تا بیت نیمه جونه همه می گن خاطره ت باید بمونه
صبحا وقتی که می رم کنار آینه گریه هام از دیدنت دارن نشونه
.
.
.
باشه قول می دم دیگه آروم بگیرم از تو جز فرشته ها خبر نگیرم
باید اما قول بدی یه شب تو بارون تا سحر نیومده برات بمیرم