برای هم خونم

میخواد بره. از دلمون نه، از نگاه هر روزمون.

جای خالیش قراره خونه رو پر کنه. دیگه نمی شه اسمشو هر روز صدا زد و جواب شنید. یه سلام و خداحافظی کم میشه. یه دوستت دارم از پیش مون میره. ساده نیست. نمی شه راحت با دوریش کنار اومد....

اگه اون تصمیم .... اگه بگه .... نه نه .... من نمی خوام به تنهاییش ادامه بده. شاید خواست خدا اینه که باید بره. یه جاده اونو می بره به یه جا شبیه بهشت.

من دوباره می شکنم. مثه 4 سال قبل.... مثه 6 سال پیش .... مثه 15 سال طولانی. من می دونم، می شکنم.

نمی دونم. ولی در عین ناباوری به جای خوشحالی، مثه بچه یی که قراره اونو از خوردن تنقلات و بازی منع کنن، دلم گرفته.....

خنده داره... خیلی....

براش دعا می کنید؟ و برای من که سردرگمم

بعدن نوشتم: ببخشید دوستای خوبم که گنگ نوشتم. البته نیازی هم به صریح نوشتن نبود. فقط میخواستم دلتنگی مو از یه اتفاق که قراره من رو از (هم خونم) یکی از عزیزانم دور کنه با این متن نشون بدم.

11 آبان نوشتم: دوستای گلم بالاخره از سردرگمی نجات پیدا کردم....  ما رو تنها نمی ذاره