گفته های دل من زیر آسمان خدا
دل نوشته هامگفته های دل من زیر آسمان خدا
دل نوشته هامقرار
قرار
ببخشید سرم شلوغ شده مثه همیشه نمی تونم بیام سر قرار .
راستی به خاطر دیروز خیلی بد شد. به جون خودت حواسم نبود ساعت
دوازده ظهر وقت قراره . دلت نگیره من همیشه دوست دارم . حتی اگه
دیر بیام . شنیدم رو ساعتت نگاه می کردی . به چند نفرم سپرده بودی
خبرم کنن . پیش بچه ها بودم ، که تو خیلی دوسشون داری و سفارش
می کنی باهاشون خوب تا کنم . چشم هر چی تو بگی .
دیگه چی قشنگم . راستی دیشب از نقاشی بارون ممنون . ولی
چرا اینقدر خیس . چشام هنوزم از بارون دیشب نم دارن .
تو که حال و هوای من و می دونی . دست دستام نیست که تو رو صدا
می کنن . قرار نیست دلم آروم بگیرم . قراره تو کنارم بمونی .
نگو وقت نداری که می دونم ناز می کنی .
جوش نزن به همه ی قرارات می رسی . دونه دونه . تک تک .
حالا چند تا دعا واسه همه :
مواظبم باش دوباره سینه پهلو نکنم .
مادربزرگ و برسون دلم براش یه ذره شده .
سالی قشنگم حالش خوب بشه .
تو رو جون خودت حرفای خاله بتی رو گوش کن .
دستام و دوباره پر کن . پر از خودت .
و پرسش:
پدر بزرگ جاش خوبه ؟ پتوی اضافه نمی خواد ؟
من خیلی تنهام یه شب بیام مهمونیت ؟ درد دل کنم ؟
تو ، هم گوش کنی هم جوابمو بدی ؟
از زمین
از زمین ...
یه سلام به وسعت 8 سال ندیدنت. یه سلام سفید براق با ستاره های
زرد روشن برای تو.
و یه دونه سلام کوچولو از طرف همه .
دلم دل تنگت شده . اینجا آسمون هر شب ابریه . اون جا هوای خونت
چطور می زنه .
با خدا عهد کرده بودم اگه امشب نیای من بیام پیش تو. که اومدی .
قبول کن بارون بودی که توی دستام جا نشدی .
لبخندات و تو رو خدا با یه خواب دم صبح برام بفرست و روش بنویس
برای ...
هنوز فرصت نشده بیام خونتو آب و جارو کنم . سماورتو روشن کنم .
دستات و ببوسم و بگم خدایا واسه همیشه نگه دارش باش .
شوخی که نیست 8 ساله ندیدمت . 8 ساله صدات و نشنیدم .
8 ساله عطر تنت تو خونمون نمی پیچه.
ببین چقدر بزرگ شدم . قد آدم بزرگا . واسه خودم خانم شدم .
درس می خونم . به آرزوای کوچولوم رسیدم .
......................................................................
اما الان دیگه باید خداحافظی کنم . الان وقت رفتنه .
نگو که دیره باید بری . نگو صدام می کنن . نگو ...
خدای من
خدای من
یه وقتایی حسودیم می شه به آب و ماهی وعروسک .
اما بعد به خودم می گم جای به این ظریفی رو خدا برای تو گذاشته قدر خودت
و خدات و بدون. دلم نمی یاد این قدر بی رحم باشم که خدا رو تو اوج ندیدنش
نبینم. یه عظیم با یه عالمه برکت . خیلی دیر می فهمیم . تو هم مثل منی ؟ دیر
می فهمی؟ سر سفره ی خدا باشی و شکرنکنی .خدا برات سیب پوست می کنه
ببین چقدر مهربون .
تو هم فکر کن مثه من به خاطر خوبیهاش . به خاطر اون سیب سرخی
که از درخت برای دو تامون چیده.
منم فکر می کنم به خاطر همه ی بدیام . به خاطر یه قلب کبود و تو که
قسمت آسمون شدی . و روشن اما من دیر دیدمت.
چقدر فکر می کنیم با هم به خدا. تو، تو آسمون . منم روی زمین. تو
اونجا کنار بارون . من اینجا تو دریا .
اینقدر دور و ناپیدا . اما هم تو رو حس می کنم هم خدامونو.
دستام رو به آسمونه ببین . خدا می خواد تو رو تو دستام بکاره .
دعا کردم . خودش گفت: دعا کنید اجابت می کنم. این صحبت عزیز خودشه.
ببین چقدر دوسم داره . برام هر روز sms می فرسته . از آسمون ...
می پرسم گناهامو می بخشی؟ می گه : توبه کن با کمال میل .
می گم دوسم داری؟ می گه : اینقدر که خودت نمی فهمی .
... و هزار تا سؤال بین من و اون بزرگ .
بیا جون خودمون خدا رو خونه کنیم تو دلامون .
واسه همیشه ی خیلی دور
پس قرارمون یه شب کنار فانوس و دعا
منتظرتم
دنیای کودکی من
دنیای کودکی
تو دوران کودکی دلم می خواست خیلی زود بزرگ بشم. اما الان
دلم می گه کاش تو روزای با شکوه کودکیت می موندی. اون وقت تنها
غمت شکستن نوک مداد صورتی جعبه ی مداد رنگیت بود. وخوشحالیت
خریدن یه دونه شکلات کاکائویی یا یه لاک پوست پیازی .
اما نه یه کم که بزرگ تر شدم ، دلم می خواست برم پابوس امام
رضا و برای سلامتی تو که اون موقعا هنوز نیومده بودی دعا کنم .
چه دنیای قشنگی ! چه رویای با نمکی ! 
چه قدر دست یافتنی ( و بعد تو که محال شدی . مثه ماهی لای
ابرا و یا مثه ماهی توی موجا )
سخت می گذره روزایی که می خوام از حال و هوای دوران بچگی
فاصله بگیرم . اما شاید تو دنیای شعر و شاعری جبران بشه .
اون وقتا غمامون مثه خودمون کوچولو وظریف بودن وشادیامون
اینقدر بزرگ که فکر می کردیم ، داشتن یه عروسک چشم آبی رسیدن به
قله ی قافه . اما از الفبای زندگی چیزی نمی فهمیدیم .
نمیدونم توهم بچگی کردی یا نه ! اما من تا دلت بخواد خاطره ی
خوب و بد دارم . از یه اتفاق ساده تا یه فاجعه ی بزرگ ...
... و بعد بعضی وقتا هم تو روزا گم می شدم و من و زیر کرسی
مادر بزرگ پیدا می کردن .
گل بارون ، چقدر دلم میخواست قهرای لاک پشتی من و می دیدی
که به خاطر شیطنتای کودکی پیش می یومد و ای کاش دوباره به اون
روزا برمی گشتم و تو رو تو قهر کردن شریک می کردم . اما نه تو که
گناهی نداشتی هرچی بود از دست دل شکموی من بود یا اذیتای مامان
پری که چپ و راست میرفت ومی یومد وبه حساب خودم قلب کوچولوی
من و می شکست . 
راستی هیچ وقت ازموهای بلندم برات گفته بودم، که زحمت شونه
کردنشون به عهد ه ی خاله جون بتی بود . حالا بماند چند بار ایوون
خونه رو با کمک موهام جارو زدیم و چند بار گلای شب بو توی عطر
شبونشون موهامو نوازش دادن .
اما بعد ها چند تا حسود گنده ، اونا رو به دست یه قیچی بی رحم
سپردن و داغشون و به دل کوچولوم گذاشتن . آره موهای بلندی که من
و بین هم سن و سالام برتر نشون می داد و به گفته ی مامان پری اون
چهره ی جذاب و معصوم . 
اما تو اون روزای قشنگ من و ندیدی( وقتی که بزرگتر شدم ) که
چه جوری ( البته با در نظر گرفتن اون چهره ی آروم ) شیطنت از سر
تا پاهام می ریخت. توی اون خونه باغ پدربزرگ ، که ( من و نوه ها )
از در و دیواراش بالا می رفتیم . البته من کمتر چون من به نسبت، از
بچه های دیگه آروم تر بودم .اما پدر بزرگ ( که نور به قبرش بباره )
صبور ... .
توی خونه ی خودمون هم که دختر بابا بودم و کسی حق نداشت
از برگ گل نازکتر بهم بگه ... .
و خلاصه هزار تا اتفاق کوچیک وبزرگ . که تک تکشون برای من
یه خاطره ی خوبه .
و بعد از خاطره ، چند تا دونه حرف اساسی برای تو و هممون ...
وقتی کوچیکی ، واژه ی مهربونی و معصومیت بیشتر به دردت
می خوره . اما وقتی که بزرگ می شی غرور جای اونو می گیره . نه
تنها چیزی رو بهت نمی ده ، بلکه دو تا میم قشنگ و صورتی رو هم
از زندگیت حذف می کنه .
خوب من ؛ حالا بیا به احترام روزای قشنگ کودکی ، دوباره
مهربون بشیم . بیا قلب آدمایی رو که دوسمون دارن و برامون دعا
می کنن به بهونه های الکی نشکنیم . بذار خوب بودن زیبا ترین
تجربه ی زندگیمون باشه .
بذار تنهایی آدمای تنها رو با تنهاییمون پر نکنیم . دنیا خیلی
کوچیکه . بیا کوچیک ترش کنیم اگه بدی هست و بذار بزرک باشه
اگه خوبی هست. و حرف آخر:
( جدا از این که دوران با شکوه کودکیت و فراموش نکنی )
بدون که توی این دنیای تنها ، تنها کسی که هیچ موقع تنهات نمی ذاره
تنها خداست .
رویایی در باد ...
رویایی در باد ...
یادش به خیر اسبهای دوران نقطه چینمان
اسب تو سیاه و مغرور ...
اسب من سفید و معصوم ...
اسب تو با سم هایی در خاک و
اسب من با یالهایی در باد
اما اکنون قلب من در خاک است و
رویای تو در باد
با تو می شه...
با تو می شه...
با تو می شه رنگ بهار و جور کرد
از وسط ستاره ها عبور کرد
با تو می شه گلای یاس و بو کرد
حتی می شه با تو به غصه خو کرد
با تو می شه خوبی تو قلبا جا کرد
لفظ قشنگ تو و من رو ما کرد
با تو می شه جنس گلا رو نور کرد
هر چی جدایی از تو سینه دور کرد
با تو می شه ستاره ها رو ماه کرد
رعیتا رو اول قصه شاه کرد
با تو می شه به روی خوبی پل کرد
با نفس آبی باغچه گل کرد
با تو می شه گریه رو نقطه چین کرد
می شه تو رو انگشترِ نگین کرد
با تو می شه به روشنی سفر کرد
تلخی و غم رو از خونه به در کرد
با تو می شه غصه رو تو قفس کرد
تو رو می شه با شادی هم نفس کرد
... اجازه حالا نمی دن
...اجازه حالا نمی دن
گلای بنفشه رو تو دسته گل جا نمی دن
عاشقاتون منو تو قلب شما را نمی دن
اونا هرگز نمی دونن که شما رو دوس دارم
اونا حتی جای لفظ تو و من ما نمی دن
دلم از بسکه واسه چشمکاتون لک می زنه
توی آسمون می یام وعده ی فردا نمی دن
یه روزی جا می ذارید منو می رید از این دیار
دستاتون واسه دوباره دیدن امضا نمی دن
خنده تون مثل گلای یاسمن زرد و سپید
واسه دیدن گلا چشام دیگه نا نمی دن
منو تنها نذارید این فرصتا غنیمته
یه روزی نیاید بگید جا روی ابرا نمی دن
دل من تنگه واسه چشمکای بچگیا
اما مفتی مفتی چشمک واسه روزا نمی دن
فکر کنم یه روز می شم یه قاصدک تو خاطره
واسه گیتار دلم دیگه نت لا نمی دن
یه روزی باید بیاین بگین همیشه می مونین
بخدا نگید "برید اجازه حالا نمی دن"
کوتاه کوتاه
* یخ می زنم از انجماد لبخند بر لبانت و سوگند می خورم
تاوقتی زنده ام لبم به لبخندی باز نشود
* می دانم هیچ گاه جاده ها به من نمی رسند و
سیب سرخ در دستانم سقوط نمی کند
اگر نخواهم
* هر روز صبح می بینمت بر فراز بام خانه ای
که آسمانش سایبان چشمان توست وتو
بی هیچ دغدغه ای نظاره می کنی پرواز پرندگان مهاجر را
* غصه نخور زمستان که از راه برسد غصه هایم یخ می زنند
اما نگرانم برای تابستان که دلم از غصه آب می شود
بیچاره زمستون که مجرمه به خاطر دل سردش . می دونم این گرمای تابستون
آخرش من و می کشه حتی اگه وسطای پائیز باشم، باید دست از بهار بردارم .